Schrijfsels

nachtelijke gedachtegangen
bleken een donkere schacht
vol typeringen en clichés
daar
waar ongelijkheid zich aandiende,
door verlof van vereenzaming
bleven levensvragen zich
opstapelen
vermenigvuldigen
tot waar
tot wanneer
tot

de intensiteit zo divers
en wederkerig blijkt
dat de dwang zich beteugeld
daar
als een vuurzee van erotiek
luid aangewakkerd met liefde,
blijft de nachtelijke waanzin
zich verdiepen
tot daar
tot verder
tot
een oneindige stroming

ademloos
wachtend
op de verhalen
wat mijn verdoemde brein
zal openbaren
als eeuwige gesel
van de tijd

moment van bezinning
doorgaans wat eerder
maar geen gelul achteraf
de dood is daar
nu is het tijd,

voortvarend
zal mijn geest
het leven omarmen
wat geweest is
als genezing van ooit
wat nimmer was,
de verleden tijd

ademloos
wachtend
een nieuwe verpakking
wat voorbij komt,
voor de toekomstige tijd

bewonder het grote wonder
als een troostende wijsheid
lijkt de tijd te verschuiven
voor wonderbaarlijke zegen
van intense verwondering

nochtans verwaterd
gevoel wat zoeven
zo aangenaam verrast kwam
maar stilaan verdronk

vereende krachten zijn nodig
om vol trots te beweren
dat de ziel kan bewegen
en te reizen tot ver

dus bewonder en verwonder
die momenten dat zij daar zijn
om die prachtige wijsheid
te omarmen, dat wonder
met de kracht van verwonder
in je ziel, en bewonder
haar spiegelbeeld van onder

mijn inktzwarte hart
ligt bedorven aldaar
aangevreten door maden
onherkenbaar klaar

mijn inktzwarte lijf
aan draden aanheen
verminkt als slacht
niemand toont een ween

mijn inktzwarte geest
glorievol en nimmer benijdt
eeuwig als levende
klaar voor weergaloze strijd

bescherm,
voor het verloren gaat
zal ik vechten
als huivering van velen
donkerder dan ooit, zal

de kracht van waanzin
zich mengen met geweld
en ultieme roekeloosheid
indien het nodig is
bescherm,

mij

standvastig te staan

door wind zonder regen
de twijfel omarmt zich
om grootser te leven
emotieloos begrijpen
blijkt moeizaam te werken
gevoel blijft zich roeren
is niet te verwerpen
de wil om te zwichten
is groter dan menig
orkaan giert het hoofd door
om ruimte te kweken
maar het hart gilt het uit

standvastig te blijven staan

van waar komt de zegen
wat nodig bleek te wezen
van verloren verdriet
en geheelde toekomst

een zegen wat onverwacht
zo diep in het verscholen
gevoel blijkt te passen
als een religieus visioen

dat zegen heeft zich voltrokken
verder dan waar dan ook
het gevoel maar kon komen
om aan de ware oppervlakte

te schijnen als nooit tevoren

onder de voortschrijdende steen
verdwijnt het
vertraagd maar zo intens
lijkt het gevoelloze te verdwalen
zo krachtig

vermomd als lichte trilling
schuift het op
graaft zich in onder kruiken
al een eeuwigheid opgeslagen
in de tijd des levens
zo diep

verlost van het verleden
blijkt een toverwoord
wat levenskracht bevrijdt
dat zo sluimerend aanwezig was
ontsproten intensiteit
ontstaat
door haar

innerlijke hallucinatie
als regendruppel
zachtjes glijdend
langs een raam vol van
verenigde gedachtes
traag
vergrotend
verstikkend
tot een droombeeld van verdwazing
waar de waanzin zich meester maakt
en de realiteit verder lijkt

een horizon
onbereikbaar
maar hoopvol als bereik
verweven de gedachtes zich
met gelukkige momenten
en immense leemtes van verdriet

innerlijke wijsheid
bestaat enkel
uit complete verhalen
die zo verdorven zijn vervormd
door het overleden verleden
diep
donker
maar de aanwezigheid
blijft zich kenbaar maken
in mijn schreeuwende brein

van passie
verdorvenheid
verworven waanzin
intense levenskracht
en verdriet

mijn vader had een kleine snor
dat is alles wat ik weet
heb een piepklein fotootje
zodat ik hem niet vergeet

mijn vader had een kleine snor
maar ik heb hem kort gekend
de buren praten over hem
wellicht is hij bekend

mijn vader had een kleine snor
en een mooie herdershond
hij praatte vroeger heel erg hard
omdat hij niet alles goed verstond

mijn vader had een kleine snor
en hij hield heel veel van groen
wij woonden op een hoge berg
werden onthaald met luid blazoen

mijn vader had een kleine snor
en een beetje plakkerig haar
ik voelde dat vroeger tegen mijn wang
dat vond ik wel een beetje naar

mijn vader had een kleine snor
maar opeens was hij verdwenen
mensen gilden, schreeuwden
iedereen huilde
moeder was ten einde raad
er kwam een kapper
om uit ultiem liefdesverdriet
haar haar te laten scheren
kaal
kaal tot op het bot
en ik
ik mistte hem

mijn vader had een kleine snor
dat is alles wat ik weet
maar zijn foto hangt nu in de hal
zodat ik hem nooit vergeet

als de deur zich verlaat
vertrekt het gezelschap
om verder te vertoeven daar
waar gesoigneerde openheid
de boventoon voert

echter lijken houten spijlen
zich flets te onderdrukken
door de dwangmatigheid
van filosofisch geleuter

mits deze tegenstelling
aanschouwelijk gecreëerd is
blijven de dwarse bouten zich
verbazen over zinloosheid
van het werkende houtwerk

rijdend, scheurend, harder
dan het felst gekleurde licht
menig plaats al aan gedaan
mijn blauwe 100nx

panterprint over de stoel
een asbak vol van rook
hier en daar wat gerammel aan
mijn blauwe 100nx

vrouwen vallen in katzwijm
kwijlend langs de weg
niet vanwege mijn eigen looks,
maar van mijn blauwe 100nx

statussymbool van een generatie
het blinkend staal kwam je tegemoed
niets geen eco, roetvervuiling
de wereld weet, wie hem rijden mag
open dak al afgeschroefd
de panelen op de achterbank
te luide muziek, door de straten heen
vol van country en rock and roll

barst in het raam, deur niet op slot
een v-snaar met veel geluid
maar eeuwig rijd hij verder, deze
blauwe 100nx

mijn blauwe 100nx
mijn trouwe blauwe 100nx
mijn eeuwige liefde
de Nissan 100nx

nochtans
verder gaat de weg
langs dromerige irissen
vastgeroest in de aarde
van donder en bliksem

bijkans
leek ooit het zandpad
in stand te blijven
tussen de stevige wortels
van genoegdoening

krachtig
vol van de juiste drang
hoger te gaan klimmen
zand en wegen achter te laten
en te verschijnen voor het aangezicht
van intens
oprecht
geluk